Sinds een paar weken ben ik flyers aan het verspreiden. Eerst dichtbij huis, maar nu steeds een beetje verder weg. Want tja, hoe komen mensen anders achter het bestaan van mijn praktijk?
Wat ik niet had voorzien, is dat ik me na de eerste flyeractie vreselijk voelde. Alsof ik me opdrong en niemand zat te wachten op mijn oud papier… Bij elk tuinpad visualiseerde ik hoe de bewoner naar buiten zou stormen om me te vragen hoe ik het in mijn hoofd haalde om daar naar de brievenbus te lopen. En of ik wel wist hoeveel bomen waren gestorven door mijn toedoen.
Tegen het einde van mijn rondje kwam ik een (oude en wijze) buurman tegen die net op het punt stond zijn hond te gaan uitlaten. Ik vertelde over mijn praktijk, en dat ik het waarschijnlijk wel zou laten bij dit eerste rondje, als dít gevoel me zou blijven achtervolgen. “Welnee! “zei hij ferm. Om me vervolgens te vertellen dat ik daar toch écht even doorheen moest. Dat er mensen zijn die flyers gewoon langer bewaren voor later. En dat het vast wel goed zou komen.
Hij had natuurlijk gelijk.
Ik besloot dan maar wekelijks telkens een stukje te flyeren, in plaats van alles achter elkaar. En ik moet zeggen: heel langzaam wordt dat gevoel van opdringen wat minder. En krijg ik zelfs reacties van mensen! Blijkbaar gaat deze stap in mijn leven met meer onzekerheid gepaard dan ik had voorzien…
Heb je nou toevallig mijn flyer ontvangen en ben je daarna toevallig op deze blog gestuit en twijfel je of je contact met me moet gaan opnemen of niet? Ga dan eerst eens na wat die twijfel veroorzaakt, want misschien moet je er gewoon even doorheen! ‘😉
Geef een reactie